Duvelblues is al sinds 2002 in binnen- en buitenland bekend als de organisatie die trouw blijft aan haar strategie waarbij ze in één festival, op één dag en op twee podia, de liefde voor roots-, rhythm- en soulartiesten centraal stelt. Voor deze feesteditie is het terrein nog vergroot en zijn de akoestische optredens voorheen binnen in de zaal verhuist naar de kleine tent in tegenstelling tot het hoofdpodium in de grote tent. De onwrikbare reputatie van Duvelblues wordt weer bevestigd door de niet alledaagse affiche, met daarop wat “aparte” namen (die vaak exclusief voor België optreden). Dit jaar zijn dat in de kleine tent Kevin Burt en Jontavius Willis en in de grote tent Kevin & The Blues Groovers en Vanessa Collier. Deze artiesten live aan het werk zien zijn een feest voor elke ware bluesliefhebber. 

Duvelblues is meer dan andere bluesfestivals een festival voor fijnproevers. Door de kleinschaligheid zo’n 1.000 bluesliefhebbers is het mogelijk om afwisselend op twee podia alle artiesten aansluitend te gaan zien. De concurrentie met Blues Peer is goed doorstaan. De kleine tent is de uitgelezen plek om in een meer intiemere omgeving authentieke stijlen door nieuwe kleinere blues- en rootsacts te kunnen ontdekken. Meer dan op de klassieke bluesfestivals wordt ingezet op blues als luistermuziek en komen ook andere aanverwante rootsgenres aan bod voor een zittend luisterpubliek. Na afloop van een concert in de kleine tent kom je gegarandeerd blijgezind naar buiten met een brede smile op het gezicht omdat je weer eens iets bijzonders hebt gezien. Organisator Gust Meeus en zijn team van Duvelblues hebben voor de 20ste keer weerom alle moeite gedaan om een schitterend programma op te zetten. Van half 3 ’s middags tot kwart voor 1 ’s nachts wordt haast ononderbroken kwaliteitsblues geserveerd met 5 optredens in de grote tent en 3 in de kleine tent.

Bruno Deneckere & Kathleen Vandenhoudt : Het eerste optreden in de kleine tent is van niemand minder dan Bruno Deneckere en Kathleen Vandenhoudt. Wie liefhebber is van americana muziek is ongetwijfeld vertrouwd met deze twee uitzonderlijke artiesten van eigen bodem. Zowel Bruno als Kathleen hebben in het verleden zowel in duo als samen met andere Gentse muzikanten vaak het podium gedeeld. Het stond in de sterren geschreven dat beiden ooit samen een album zouden maken. Deze misschien utopische verwachting is nu een feit. Het album werd eind April met veel bombarie gepresenteerd tijdens een driedaagse in de Mississippi club in Gent.

Ik ben organisator Gust dankbaar dat hij dit fantastisch duo uitgekozen heeft om als eerste de kleine tent op te luisteren. Op plaat en in de Mississippi werden Kathleen en Bruno bijgestaan door drummer Marcus Weymaere en bassist Carlo Van Bellegem. Vandaag is het in duo vorm maar daarom niet minder spraakmakend. Aangekondigd als ‘The beauty and the beast’ zit de sfeer er van meet af aan in. Bruno speelt op een akoestische Martin-gitaar terwijl Kathleen als vanouds haar akoestische six-string Gibson-gitaar bespeelt. Er wordt geopend uptempo met “Diamond” waarbij Bruno voor het eerst de zang voor zijn rekening neemt en beiden het refrein doen. Zoals verder zal blijken wisselen Bruno en Kathleen de leadzang telkens af. Met “Reach For My Arms” gaat Kathleen voluit. Haar stem klinkt rauw maar passioneel. “Sunday Tears” is een echte tearjerker countrysong met prachtige samenzang gevolgd door de verliefde countryblues “Your Bluebird” dat eveneens druipt van de passie, mooi, mooi.

Zoals verwacht staat het nieuwe album met de toepasselijke titel ‘Sharing The Blues’ centraal in de setlist. Negen van de elf tracks worden gespeeld. Daarbij is er ook tijd voor enkele van Bruno’s songs. Het zwierige “Lost In The Shuffle” is er zo eentje. Gensters slaand gitaar gekletter en uptempo samenzang brengen de tent op temperatuur. Met het hartroerende “Drifting” raakt Kathleen ons midscheeps aangevuld met een al even hardverscheurende solo van Bruno. Er kan ook meegezongen worden, vooreerst met “Moonlight” vrolijk uptempo waarna er ook nog meegeklapt wordt met “The Blues”.

Een dik uur later nog onder de indruk van de live performance van Kevin & The Blues Groovers ben ik present voor het tweede deel van het optreden van Bruno en Kathleen. Dat gaat van start met het ingetogen “How Broken Can A Heart Be”. Alles aan deze song klopt: tekst, (samen)zang als uitvoering, hartverwarmend is het woord. Wow!  Een van Bruno’s klassiekers dat live altijd aanslaat is het vermakelijke “Lies” met de ironische slagzin “I Lie With The Truth And The Truth Does Not Lie”. Kathleen moest destijds nog overtuigd worden of een blank persoon wel de blues kon zingen. Haar ontmoeting begin jaren 80 als support voor Honeyboy Edwards in de Blauwe Kater in Leuven, is haar altijd bijgebleven. Edwards’ citaat “You don’t have to play the blues, to sing the blues” is ze nooit vergeten. “It’s Not Black” zingt Kathleen daarop met veel overtuiging, emotie en kippenvel gegarandeerd.

Amusant wordt het weer met een van Bruno’s “Rockabilly” vooraleer ze samen “Somewhere Down the Line” in duet zingen, prachtig met een mooie tekst invoelend gezongen. We naderen het einde van dit voor alle aanwezigen zeer gesmaakt optreden. Een Johnny cash intro is het sein om met zijn allen op de “Peacetrain” te stappen. Zorgen de songs van Bruno en de samenzang met Kathleen meermaals voor de vrolijke noot dan zijn het de eigen songs van Kathleen (“Reach For My Arms”, “Drifting” en “How Broken Can A Heart Be”) waarbij zij ook de leadzang voor haar rekening neemt die het hart beroeren en vervoeren. Alles komt mooi samen in het titelnummer “Sharing The Blues”. Of zoals Bruno en Kathleen het zo mooi verwoorden “Sharing The Sorrow/ Today And Tomorrow/ Sharing Is Caring/ Two Hearts Are Better Than One”. Lief en leed delen samen met gelijkgestemden in een wonderschoon optreden. Hartverwarmend. 
Set1
1. Diamond (Bruno)
2. Reach For My Arms (Sharing The Blues, 2023)
3. Sunday Tears (Sharing The Blues, 2023)
4. Your Bluebird (Sharing The Blues, 2023)
5. Lost In The Shuffle (Bruno)
6. Drifting (Sharing The Blues, 2023)
7. Moonlight (Sharing The Blues, 2023)
8. The Blues (Sharing The Blues, 2023)
Set 2
9. How Broken Can A Heart Be (Sharing The Blues, 2023)
10. Lies (Bruno)
11. It’s Not Black (Kathleen)
12. Rockabilly (Bruno)
13. Somewhere Down the Line (Sharing The Blues, 2023)
14. Waiting On The New Peacetrain (Bruno)
15. Sharing The Blues (Sharing The Blues, 2023)

Kevin Burt is een imposante zwarte bluesman. Zowel zijn warme krachtige soulvolle stem als zijn doorleefd harmonica- en gitaarspel maken van meetaf aan indruk. Hij speelt electrische gitaar met een eigen bruine versterker. “The Power of Love” is wat dat betreft een echte binnenkomer en blaast je bij wijze van spreken omver: heel soulful zingend en funky strummend op de gitaar a la Richie Havens. De man komt zelden naar Europa, heeft zijn vrouw mee die hij met liefde overlaat en die tevens zijn merchandise doet. Hij heeft al twee volwassen kinderen van 20 en 24. Zij stem is een mix van Aaron Neville en Bill Withers. “Eleanor Rigby” van The Beatles heeft voor Burt meerdere betekenissen: hij speelde de song op de International Blues Challenge, zelfs de Beatles zijn begonnen bij de blues en hij draagt het op aan “All the lonely people”. Zijn falsetstem gaat van hoog naar laag, zijn vocale performance is overweldigend. “Should Have Never Left Me Alone” laat een andere kant zien met mondharmonica intro en een Bo Diddley ritme.

“Something Special About You” …’about love at first sight, especially in your mind’ loopt over van liefde en klinkt oprecht. Voor “Smack Dab In The Middle” showt Burt een indrukmakende fingerpicking techniek waarbij hij hevig aan de snaren trekt. Bijzonder is zijn funkyblues medley van twee songs : same music, different stories aldus Burt met “Just The Two Of Us” van Bill Withers aan het begin en einde met daartussen “Fifty Ways To Leave Your Lover” van Paul Simon. Zijn eigen “Real Love” is daarop in pure Bill Withers stijl maar des te indringender zodat er ook meegeklapt kan worden. “One of my favorite blues songs, blues music that comes to heal us, we lost that feeling” als inleiding voor “Long Train Running” van The Doobie Brothers laat de tent opleven. Strumming funky gitaarspel en intens mondharmonicaspel begeleiden Kevin Burt die vocaal alle registers opentrekt in een zinderend slotstuk. Meeklappen, meejoelen, het publiek geniet en Kevin Burt heeft zijn première niet gemist.

Jontavius Willis : We worden hier vandaag echt verwend in de kleine tent. Na de Belgische première daarstraks van Kevin Burt heeft Duvelblues eindelijk de jonge bluesman Jontavious Willis kunnen strikken. Willis nog maar 26 jaar oud is afkomstig uit het dorpje Greenville nabij Atlanta, Georgia en werd al op zeer jonge leeftijd beïnvloed door de gospelmuziek via zijn grootvader. Al jong was hij onderweg in verschillende bluesvormen zoals Delta, Piedmont, Texas en Gospel. De blues had hem definitief te pakken toen hij op veertienjarige leeftijd Muddy Waters bezig zag in “Hoochie Coochie Man” een Youtube filmpje. In 2015 werd hij door bluesgigant Taj Mahal uitgenodigd om voor hem het voorprogramma te spelen. Zowel Taj Mahal als Keb’ Mo’ worden zijn mentoren en sindsdien gaat het gestaag met zijn carrière. Zijn album ‘Spectacular Class’ uit 2019 werd overal bejubeld maar vooralsnog is Willis hier in Europa nog geen household name. Daar zou na zijn Europese tournee met 4 concerten in Frankrijk gevolgd door Londen, Stockholm en Copenhagen met als laatste stop Duvelblues wel eens verandering in kunnen komen.

Willis staat heel onspannen op het podiium en tokkelt de country blues akoestisch alsof hij nooit anders heeft gedaan. “Won’t You Tell me Mama” opent de set. Het is inmiddels donker geworden en Willis staat volop in de spotlight . Zijn live set is een mix van eigen songs en wel uitgekozen blues standards. Alle stijlen (Delta, Piedmont, Texas, gospel) als zijn skills als fingerpicker, flat-picker en slide gitaar player komen aan bod alsook zijn harmonicaspel. Zijn interpretaties van “Make Me A Pallet On The Floor” opgetekend door W.C. Handy en bekend van o.m. Mississippi John Hurt als op verzoek “The Broke Down Engine” van Blind Willie McTell klinken authentiek uit de losse pols en zitten hem als gegoten. Zijn “Trainsong” is een ware belevenis. Willis nodigt iemand uit het publiek om aan de stoomfluit te trekken, blaast zijn harmonica op en neer en een bootst het geluid van twee aankomende stoomtreinen na waarna de trein vertraagt voor een intens spel op gitaar en harmonica.

“I’m Going” klinkt authentiek met schrapend rauw gitaarspel terwijl de knappe uitvoering van zijn Ray Charles cover “What’d I Say” door zijn onconventionele manier van spelen moeiteloos de aandacht vast houdt. Willis oogt wat vermoeid aan het eind van zijn korte Europese tour maar er is nog tijd voor enkele van zijn eigen songs als het humoristische “Long Winded Woman”, een slow country blues als “The World Is In A Tangle” dat doorspekt is met rafelig knap gitaarspel. Het moge inmiddels duidelijk zijn dat Willis het aangeboren vermogen bezit om de ware ziel van de blues muziek over te brengen. “The Blues Is Dead?” vraagt Willis zich af in ware Piedmont stijl aangevuld met razendsnel flatpickend gitaargepingel. Jontavius Willis gaat terug op de traditie maar speelt de blues op zijn eigen manier, hij heeft zich een eigen stijl aangemeten: schijnbaar uit de losse pols met een rafelig randje, heel soepel en ongepolijst in tegenstelling tot zijn mentor Keb’ Mo’. Hij heeft het geluk om heel makkelijk te kunnen zingen met een volkomen bij de muziek passende stem , diep en donker met soul. Zijn 70 minutes set was een masterclass in authentieke countryblues, een aanwinst voor alle liefhebbers !

Marc Buggenhoudt